1. Ο παρών Νόμος θα αναφέρηται ως ο περί Νομιμοποιήσεως Εξωγάμων Τέκνων (Προσωριναί Διατάξεις) Νόμος του 1977.
2.-(1) Εν τω παρόντι Νόμω, εκτός εάν εκ του κειμένου προκύπτη διάφορος έννοια-
“αποθανών” σημαίνει τον λόγω του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, 1974, φονευθέντα ή τον λόγω της Τουρκικής εισβολής αποθανόντα·
“εξαφανισθείς” σημαίνει πρόσωπον το οποίον ελλείπει λόγω της από της 20ης Ιουλίου, 1974, Τουρκικής εισβολής και διά το οποίον η Κυβέρνησις της Δημοκρατίας ενεργούσα διά του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν έχει οιανδήποτε θετικήν πληροφορίαν περί της τύχης του, κατά την διάρκειαν των τελευταίων εξ μηνών προ της υποβολής της αιτήσεως δυνάμει των διατάξεων του παρόντος Νόμου·
“Νόμος” σημαίνει τον περί Εξωγάμων Τέκνων Νόμον.
(2) Όροι μη άλλως ρητώς εν τω παρόντι Νόμω οριζόμενοι κέκτηνται την εις τους όρους τούτους αποδιδομένην έννοιαν υπό του Νόμου.
3.-(1) Παρά τας διατάξεις του άρθρου 6 του Νόμου το Δικαστήριον δύναται διά διατάγματος αυτού όπως αναγνωρίση, δυνάμει των διατάξεων του παρόντος άρθρου, εξώγαμον τέκνον ως γνήσιον εάν τούτο εγεννήθη εκ μητρός ήτις ήτο μεμνηστευμένη μετά του αποθανόντος ή εξαφανισθέντος.
(2) Διάταγμα δυνάμει του εδαφίου (1) δύναται να εκδοθή υπό του Δικαστηρίου επί τη αιτήσει της μητρός του τέκνου επιδιδομένη εις τον Γενικόν Εισαγγελέα της Δημοκρατίας και εις τοιαύτα έτερα ενδιαφερόμενα πρόσωπα ως ήθελε το Δικαστήριον καθορίσει.
(3) Ουδέν διάταγμα εκδίδεται δυνάμει του παρόντος άρθρου εκτός εάν-
(α) κατά τον χρόνον της συλλήψεως του τέκνου υφίστατο μεταξύ του αποθανόντος ή του εξαφανισθέντος, ως η περίπτωσις, και της μητρός του τέκνου έγκυρος μνηστεία συμφώνως προς το εις αυτούς εφαρμοστέον δίκαιον ή δεόντως αποδεικνυομένη αμοιβαία υπόσχεσις γάμου·
(β) γάμος μεταξύ τούτων δεν θα απηγορεύετο συνεπεία συγγενείας συμφώνως προς το εις αυτούς εφαρμοστέον δίκαιον·
(γ) από της τελευταίας ημέρας κατά την οποίαν ο αποθανών ή ο εξαφανισθείς ευρίσκετο μετά της μητρός του τέκνου μέχρι της γεννήσεως του τέκνου δεν εμεσολάβησε χρονικόν διάστημα πέραν των τριακοσίων δύο ημερών.
4. Εξώγαμον τέκνον νομιμοποιηθέν διά διατάγματος του Δικαστηρίου εκδοθέντος δυνάμει του παρόντος Νόμου θεωρείται ως γνήσιον τέκνον του αποθανόντος ή του εξαφανισθέντος ως εάν η νομιμοποίησις εγένετο δυνάμει του άρθρου 6 του Νόμου.
5.-(1) Το Ανώτατον Δικαστήριον δύναται να εκδίδη διαδικαστικόν κανονισμόν και να δίδη τοιαύτας οδηγίας, οίας ήθελε θεωρήσει καταλλήλους, προς τον σκοπόν εφαρμογής των διατάξεων του παρόντος Νόμου.
(2) Άνευ επηρεασμού της γενικότητος της προειρημένης εξουσίας, ο τοιούτος διαδικαστικός κανονισμός δύναται να καθορίση ή προβλέψη-
(α) παν ό,τι απαιτείται όπως καθορισθή διά του παρόντος Νόμου·
(β) την τακτικήν και διαδικασίαν του Δικαστηρίου·
(γ) τα δικαιώματα τα οποία είναι πληρωτέα εν σχέσει προς παν ζήτημα ή πράγμα τελούμενον δυνάμει του παρόντος Νόμου·
(δ) δι’ έφεσιν εντός τακτής προθεσμίας εξ οιασδήποτε αποφάσεως του Δικαστηρίου.
(3) Οιονδήποτε πρόσωπον το οποίον διαφωνεί με οιανδήποτε απόφασιν ληφθείσαν υπό του Δικαστηρίου δύναται, εντός δεκατεσσάρων ημερών από της τοιαύτης αποφάσεως, όπως υποβάλη έφεσιν εις το Ανώτατον Δικαστήριον.