(Άρθρο 11)
1. Λόγοι διαζυγίου.
Οι λόγοι διαζυγίου είναι οι πιο κάτω:
(α) Οποιοσδήποτε λόγος δυνάμενος να επηρεάσει το κύρος του γάμου σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό νόμο της θρησκευτικής ομάδας στην οποία οι σύζυγοι ανήκουν
(β) μοιχεία διαπραχθείσα από τον άλλο σύζυγο
(γ) επανειλημμένη άσκηση βίας εκ μέρους του εναγόμενου. Ως άσκηση βίας λογίζεται κάθε πράξη η οποία ασκείται εναντίον του άλλου συζύγου ή τέκνων του και η οποία δυνατό να έχει ως αποτέλεσμα το σοβαρό κλονισμό της φυσικής ή ψυχικής υγείας του θύματος
(δ) τελεσίδικη καταδίκη συζύγου σε φυλάκιση πέραν της επταετίας σε σχέση με οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα ή σε φυλάκιση έξι μηνών για αδίκημα άσκησης βίας εναντίον του ενάγοντος
(ε) αφάνεια του άλλου συζύγου
(στ) αδικαιολόγητη εγκατάλειψη του ενάγοντος για περίοδο πέραν των δύο ετών:
Νοείται ότι επανειλημμένες μακρές αδικαιολόγητες εγκαταλείψεις οι οποίες, όταν αθροιστούν, υπερβαίνουν τη διετία σε περίοδο 4 ετών συνιστούν λόγο διαζυγίου
(ζ) ανικανότητα ενός εκ των συζύγων προς εκτέλεση των συζυγικών καθηκόντων η οποία υφίστατο κατά τη σύναψη του γάμου και η οποία παρατείνεται για έξι μήνες και υφίστατο κατά την έγερση της αγωγής:
Νοείται ότι δε χωρεί λόγος διαζυγίου στην περίπτωση κατά την οποία ο ενάγων γνώριζε για την ανικανότητα του άλλου συζύγου πριν από τη σύναψη του γάμου
(η) επίμονη παρεμπόδιση της τεκνογονίας παρά την αντίθετη επιθυμία του άλλου συζύγου
(θ) φρενοβλάβεια του ενός συζύγων παρατεινόμενη αδιαλείπτως για τρία χρόνια που καθιστά τη συμβίωση αφόρητη.
(ι) κλονισμός των σχέσεων μεταξύ των συζύγων σε τέτοιο βαθμό, από λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγόμενου ή και των δύο συζύγων, ώστε η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι ουσιαστικά αφόρητη για τον ενάγοντα.
2. Συμπληρωματικές πρόνοιες.
Οι λόγοι διαζυγίου εφαρμόζονται τηρουμένων των πιο κάτω διατάξεων:
(α) Η μοιχεία ως λόγος διαζυγίου δεν ευσταθεί, αν αποδειχθεί ότι ο ενάγων συναίνεσε στη διάπραξη της μοιχείας από τον εναγόμενο ή αν μετά τη διαπίστωση της διαπραχθείσας μοιχείας εξακολουθούσε να έχει συζυγικές σχέσεις μετά του εναγόμενου συζύγου για περίοδο έξι μηνών.
(β) Η αίτηση διαζυγίου όταν στηρίζεται στο λόγο της φυλάκισης (λόγος 1(δ)) ή στο λόγο της αφάνειας (λόγος 1(ε)) γίνεται δεκτή μόνο όταν παρέλθουν δύο χρόνια από την καταδίκη και εφόσον η καταδίκη συνεχίζεται ή όταν παρέλθουν τρία χρόνια από την ημέρα που χάθηκε ο σύζυγος και δε λήφθηκαν ειδήσεις σχετικά με αυτό.
(γ) Αίτηση διαζυγίου η οποία στηρίζεται στο λόγο άσκησης βίας (λόγος 1(γ)) απορρίπτεται, αν αποδειχθεί ότι μετά τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η αίτηση ο συζυγικός βίος συνεχίστηκε ομαλά για περίοδο τουλάχιστον ενός έτους.
(δ) Όταν η αίτηση διαζυγίου στηρίζεται στο λόγο της εγκατάλειψης (λόγος 1(στ)), η περίοδος η αναφερόμενη στο λόγο αυτό αναστέλλεται για όση περίοδο ο εναγόμενος δεν ήταν σε θέση να σχηματίσει την πρόθεση εγκατάλειψης.
(ε) Για σκοπούς αίτησης διαζυγίου που στηρίζεται στο λόγο του κλονισμού των σχέσεων μεταξύ των συζύγων [λόγος 1(ι)] εφαρμόζονται τα ακόλουθα:
(i) Εκτός αν ο εναγόμενος αποδείξει το αντίθετο, τεκμαίρεται ότι οι σχέσεις μεταξύ των συζύγων έχουν κλονισθεί και ότι είναι αφόρητη για τον ενάγοντα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης για λόγο που αφορά το πρόσωπο του εναγομένου όπως απαιτεί ο λόγος 1(ι), σε περίπτωση διγαμίας ή μοιχείας ή εγκατάλειψης του ενάγοντα ή επιβουλής της ζωής του από τον εναγόμενο ή άσκησης βίας εναντίον του από τον εναγόμενο, κατά την έννοια που αποδίδεται στον όρο “βία”, δυνάμει του περί Βίας στην Οικογένεια (Πρόληψη και Προστασία Θυμάτων) Νόμου· και
(ii) ο κλονισμός των σχέσεων μεταξύ των συζύγων κατά τα διαλαμβανόμενα στο λόγο 1(ι) τεκμαίρεται αμάχητα, εφόσον οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση επί τέσσερα τουλάχιστο χρόνια και το διαζύγιο δύναται να εκδοθεί έστω και αν ο λόγος του κλονισμού αφορά το πρόσωπο του ενάγοντα. Η συμπλήρωση του χρόνου διάστασης δεν εμποδίζεται από μικρές διακοπές που έγιναν ως προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων των και οι οποίες δεν υπερβαίνουν τους έξι μήνες.